Fientje, zorgvragende bij Villers, vertelt

Fientje, inmiddels al een mooie 93 jaar oud, geniet al meerdere jaren van de zorg die Gezinszorg Villers haar met veel liefde aanbiedt. We gingen op bezoek om haar enkele vragen te stellen. En het kranige dametje dat ons binnen liet? Dat babbelde voluit en vol overtuiging over de warme zorg waar ze 2 à 3 dagen in de week van mag genieten.

Hoi, Fientje. Zeg ‘s. Hoe ben je bij Villers terechtgekomen?

Wel, eigenlijk heeft mijn nichtje dat voor mij geregeld. Zij is van Kalmthout en had daar al heel wat moois gehoord over de verzorgenden van Gezinszorg Villers. Zij is dan ook degene geweest die alles voor mij geregeld heeft. En daarnaast ook nog eens mijn boodschappen voor mij doen, hé! (lacht)

Wanneer besefte je dat een helpende hand welkom zou zijn?

Mmm… Dat zal rond de tijd geweest zijn dat ik drie keer na elkaar gevallen was. Na een heupfractuur en een genaaide hand, wist ik dat het tijd was om hulp te vragen.

En geloof me… dat was niet eenvoudig! Ik ben altijd heel actief geweest: ik heb alles altijd zelf gedaan, ook na het overlijden van mijn man. Alles. En nu moest ik dat plots afgeven. Da’s niet gemakkelijk, zenne. Maar, bon, niets aan te doen. Wat moet, dat moet. En, ja. Mentaal ben ik er nog volledig bij. Da’s dan ook weer iets, natuurlijk! (lacht)

En zo geschiedde: vooraleer ik het wist, werd ik voorgesteld aan de lieve mensen van Gezinszorg Villers.

En…? Wat vind je ervan?

Eerlijk? Ik zou niet meer zonder kunnen. In het begin kreeg ik maar 2u. Dat was goed, hé. Maar het was niet genoeg. Ik gaf dus ook aan dat het niet genoeg was, maar dat ik de rest wel zelf zou opvangen. Ja, dus, daar konden ze bij Villers niet mee lachen. (lacht) Ze vertelden me dat dat geen goed idee was, en dat ze geruster zouden zijn wanneer ik wat meer hulp in huis zou ontvangen.

En, ja. Vanaf januari 2017 kreeg ik dan mijn lieve Annemie, op dinsdag, donderdag en soms vrijdag. Altijd dezelfde dus, dat vind‘k gezellig. Zo ken ik de persoon ook die bij mij binnenwandelt… en is er al eens tijd voor een tof babbelke!

En nu ben ik wreed content. Villers weet precies wat ik nodig heb, hoe ik het graag heb en wat er van hen verwacht wordt. Ik kan supergoed op hen rekenen - en ik kan erop vertrouwen dat alles tiptop in orde komt.

“Ik heb niks te zeggen. En daarmee bedoel ik: ze weten perfect wat ik nodig heb en hoe ik dat het liefst heb. Dus, ja. Neen. Ik moet eigenlijk niets meer zeggen."

Dus, ja. Ik heb een goede en warme band met ‘mijn’ verzorgende: ik zie Annemie altijd graag binnenwandelen!

Hoe verliep de eerste ontmoeting met Annemie?

Awel, die klik, die was er eigenlijk direct. Onze samenwerking gaat vlot, ze kan lekker koken, ze neemt de tijd om zich even naast mij te zetten en te vragen hoe het met mij gaat, … Ik heb niet alleen de nodige hulp in huis, maar ook nog eens een gezellige babbel. En ik mag van haar, àls ik voorzichtig ben, zelfs nog meehelpen met de afwas en het schillen van de patatjes. En dat vind ik superleuk, want ik geef nog altijd niet graag alles uit handen.

Ik heb dus niet het gevoel dat ik afhankelijk ben van vrienden of familie, terwijl Annemie wel dikwijls aanvoelt als een echte vriend - hetzij ene die op vaste uren passeert! (lacht)

Klinkt allemaal super. We zijn blij dat jij zo blij bent. Merci, Fientje!