Werken als verzorgende? Jelka vertelt hoe dat eraan toegaat…

Acht jaar geleden begon Jelka als verzorgende bij Gezinszorg Villers. Tot op de dag van vandaag doet ze dit nog steeds met evenveel passie, liefde en ‘goesting’. Wij wilden graag weten hoe dat komt. We ontmoetten elkaar bij zorgvragende Antoine waar we hen rummicuppend aantroffen…

Goedemiddag Jelka. Hoe ziet een standaard dag bij Gezinszorg Villers eruit?

Is dit een strikvraag? (lacht) Er is namelijk geen ‘standaard’ dag bij Gezinszorg Villers: elke dag is anders. Maar goed, ik kan je wel vertellen hoe het er vandaag aan toeging.

Mijn dag begon om 8 uur met verzorgende taken. Daarna maakte ik het ontbijt van Antoine en hielp met strijken en poetsen. Wat later gingen we samen naar de winkel. Zo voelt hij zich ook betrokken en kan hij zelf zijn steentje bijdragen in het huishouden.

Thuis aangekomen, maakte ik het eten klaar. Ik ken ondertussen de lievelingsgerechten van de zorgvragenden. Niets leuker dan een lach op hun gezicht toveren met lekker eten! Liefde gaat duidelijk nog altijd door de maag! (lacht)

Een ‘standaard’ dag ga ik om 17 uur met een voldaan gevoel naar huis. De dankbaarheid, liefde en vriendschap die je terugkrijgt van de cliënten is van onschatbare waarde! Antoine noemt mij zelfs ‘de kleindochter die hij nooit had’. Een mooier compliment bestaat er niet.

Zijn er ook momenten waarop het wat moeilijker gaat?

Uiteraard. Zoals in elke job kan het niet elke dag even goed gaan. Je werkt tenslotte met mensen! Wanneer iemand overlijdt die je jarenlang hebt geholpen, doet dit pijn! We proberen dan ook altijd naar de uitvaart te gaan.

Ook dagdagelijkse dingen kunnen af en toe wat moeilijker gaan: iedereen kan weleens een slechte dag hebben bijvoorbeeld. Soms zijn zorgvragenden gefrustreerd omdat ze bepaalde dingen niet meer kunnen. Ik maak dan extra tijd voor hen vrij om een babbeltje te doen en probeer hen op te beuren met hun lievelingsactiviteiten. Bij de ene is dat een pannenkoek gaan eten, bij de andere is dat samen een spelletje spelen. We komen er altijd samen door!

Daarnaast kom ik ook soms andere moeilijkere situaties tegen: denk maar aan het omgaan met mensen met (een vorm van) dementie. Zij hebben een aangepaste manier van zorgverlening nodig. Het gebeurt dat ze me niet meteen herkennen wanneer ik binnenstap. Dan moet je terug vertrouwen winnen en hen geruststellen. Dat doe ik bijvoorbeeld door samen herinneringen van vroeger op te halen, muziek op te zetten of oude foto’s te bekijken.

Bezoek je steeds dezelfde zorgvragenden?

Ja, daar letten we écht op bij Gezinszorg Villers! Tijdens de tweewekelijkse wijkwerkingen maken we samen met de wijkverantwoordelijke onze planning op. We zorgen ervoor dat de zorgvragenden altijd dezelfde collega’s te zien krijgen.

Één keer per week kom ik langs bij Antoine. Een andere collega komt later die week. Zo ziet hij steeds twee dezelfde gezichten. In totaal heb ik zo’n tien gezinnen waar ik ouderenzorg geef: iedere dag bezoek ik twee à drie verschillende mensen.

Goed geregeld! Wat houden die wijkwerkingen juist in?

Tijdens deze wijkwerkingen bespreken we naast de planning ook eventuele problemen of moeilijkheden bij onze cliënten. Wanneer een cliënt achteruitgaat of er hebben zich moeilijke situaties voorgedaan, bespreken we dit discreet. Zo adviseren en helpen we elkaar om de zorgvragenden nog beter te kunnen helpen.

Ik geef je een voorbeeld. Enkele jaren geleden kwam ik in een huis terecht waar er zelfs geen stromend water te vinden was. Dit heb ik meteen gemeld waardoor we de levenskwaliteit van de bewoner konden verhogen. Dat was een moeilijke situatie maar het gaf voldoening om die persoon écht te kunnen helpen.

Kan iedereen verzorgende worden volgens jou?

Een job als verzorgende moet in je zitten, geloof ik. Geduld, medeleven en sociale vaardigheden kan je moeilijk aanleren en zelfs mét een opleiding leer je nog heel wat tijdens de job zelf.

Wanneer ik afstudeerde, had ik het gevoel dat ik niet volledig was voorbereid op de job die me te wachten stond. Gelukkig klopt de uitspraak ‘al doende leert men’ voor de volle 100%.
Na acht jaar doe ik mijn job nog altijd even graag. Reacties als: “amai mijn pyjama is zo mooi gestreken dat ik er niet in wil slapen” doen me gelukzalig lachen. En dat gevoel is niet te evenaren!